Γενική και Ανόργανη Χημεία/Ατομική δομή

Από testwiki
Αναθεώρηση ως προς 05:02, 27 Ιουλίου 2017 από τον imported>Strange quark (Αφαίρεση πλεονάζουσας κατ.)
(διαφορά) ← Παλαιότερη αναθεώρηση | Τελευταία αναθεώρηση (διαφορά) | Νεότερη αναθεώρηση → (διαφορά)
Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση

Δυαδική φύση του φωτός

Επί πολλούς αιώνες το φως και η ικανοποιητική επιστημονική εξήγηση της φύσης του αποτέλεσε μέγα αίνιγμα και πεδίο διαμάχης ανάμεσα στους επιστήμονες. Κατά τον 17ο αιώνα, η διαμάχη κορυφώθηκε ανάμεσα στις σχολές των αυθεντιών της εποχής, του Ισαάκ Νεύτων και του Κρίστιαν Χόυχενς. Είναι ροή υλικών σωματιδίων ή κύμα = ενέργεια; Διαδίδεται ευθύγραμμα, ανακλάται, διαθλάται, μεταδίδει ορμή σε σώματα πάνω στα οποία προσκρούει, σαν υλικό σώμα και ταυτόχρονα, δίνει φαινόμενα περίθλασης και συμβολής, σαν κύμα.
Το ορατό φως αποτελεί ένα μικρό τμήμα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, που περιλαμβάνει επίσης (αλλά όχι μόνο) τις ακτίνες Χ, την υπέρυθρη και την υπεριώδη ακτινοβολία.
Η ταχύτητα του φωτός στο κενό είναι σταθερή (c3108m/s), ανεξάρτητη από τη συχνότητά του (v) ή το μήκος κύματός του (λ).
Από τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα παρατηρήθηκε το «φωτοηλεκτρικό φαινόμενο», δηλαδή το φαινόμενο να αποσπούνται ηλεκτρόνια από μέταλλα όταν πέφτει πάνω σ' αυτά φως με επαρκή συχνότητα, άρα και ενέργεια, η οποία όμως εξαρτάται και από την ένταση της φωτεινής ακτινοβολίας.

Το 1905 ο Άλμπερτ Αϊνστάιν επέκτεινε την υπόθεση του Μαξ Πλανκ θεωρώντας την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία «κβαντισμένη», δηλαδή αποτελούμενη από διακριτά τμήματα που λέγονται «κβάντα». Στα κβάντα φωτός έδωσε το όνομα «φωτόνια». Διατύπωσε λοιπόν την παρακάτω σχέση:

E=hv

όπου:

Ε: ενέργεια φωτονίου.
h=6,61034Js: «Σταθερά του Planck».
v : συχνότητα ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας.

Η σχέση αυτή προς τιμή και των δυο ερευνητών ονομάστηκε «σχέση Planck - Einstein». Η ερμηνεία του φωτοηλεκτρικού φαινομένου με αυτήν είναι απλή: Η κινητική ενέργεια κάθε αποσπούμενου ηλεκτρονίου δίνεται από την ακόλουθη σχέση:

hv=A+12mυ2

όπου:

h=6,61034Js: «Σταθερά του Planck».
v : συχνότητα ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας.
Α : σταθερά που εξαρτάται από χαρακτηριστικά της μεταλλικής επιφάνειας.
m=me=9,11031m: μάζα ηρεμίας ηλεκτρονίου.
υ : ταχύτητα ηλεκτρονίου.

Για ένα σωματίδιο με μάζα m0 η ορμή (p) δίνεται από την ακόλουθη σχέση:

p=E2m02c4c

όπου:

p: η ορμή.
E: η κινητική ενέργεια.
m0: μάζα ηρεμίας του σωματιδίου.
c=3108m/s: Η ταχύτητα του φωτός στο κενό.

Για ένα φωτόνιο, για το οποίο θεωρείται ότι m0 = 0, η παραπάνω σχέση γίνεται:

p=Ec=hvc=hλ

όπου:

p: η ορμή.
E: η κινητική ενέργεια.
c=3108m/s: Η ταχύτητα του φωτός στο κενό.
h=6,61034Js: «Σταθερά του Planck».
v : συχνότητα ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας.
λ : μήκος κύματος ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας.

Η παραπάνω σχέση είναι γνωστή ως «σχέση υλοκυμάτων του de Broglie». Με αυτήν διατυπώνονται ότι υπάρχει δυαδική (υλική και ενεργειακή) φύση και στην ύλη και στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα.

Ατομικά Τροχιακά

Η εξίσωση Schrödinger

Η Κλασσική Μηχανική της Φυσικής βασίζεται σε ορισμούς όπως π.χ.: «Δύναμη ονομάζεται ο ρυθμός μεταβολής της ορμής», ή μαθηματικά:

F=dpdt

όπου:

F: η δύναμη.
p: η ορμή.
t: ο χρόνος.

Είναι ένα αξίωμα που γενικά ισχύει στα υλικά σώμτα του μακρόκοσμου, αλλά δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ικανοποιητική ακρίβεια στα υλοκύματα του μικροκόσμου. Βασικό κριτήριο εφαρμογής ή μη είναι η συμφωνία, προσέγγιση ή διαφωνία με τα πειραματικά δεδομένα. Για την εξέταση του μικρόκοσμου θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε δυο μεθόδους;

1. Να δοκιμάσουμε την αξιοπιστία διαφόρων αξιωμάτων από την αρχή, μέχρι να βρούμε κάποιο που να προσεγγίζει τα πειραματικά δεδομένα.
2. Να τροποποιήσουμε τα αξιώματα της Κλασσικής Φυσικής στις συνθήκες των υλοκυμάτων, μέχρι να βρούμε κάποιο που να προσεγγίζει τα πειραματικά δεδομένα.

Ο δεύτερος τρόπος φαίνεται πιο απλός και επομένως θα τον ακολουθήσουμε παρακάτω. Σε πρώτη φάση αναζητούμε τα βασικά χαρακτηριστικά που χρειαζόμαστε για την εξίσωσή μας: Πρώτα απ' όλα χρειαζόμαστε μια κυματική εξίσωση, όπως αυτή που περιγράφει τις ταλαντώσεις της χορδής ενός βιολιού. Αλλά δεν μας ενδιαφέρει προς στιγμήν ο παράγοντας χρόνος, αλλά περισσότερα τα επιτρεπτά ενεργειακά επίπεδα στα διάφορα άτομα, ιόντα ή μόρια. Σ' αυτήν τη φάση δηλαδή δε χρειαζόμαστε παραγώγους ως προς το χρόνο. Περιμένουμε πάντωςνα δούμε τα αναμενόμενα από την Κλασσική Φυσική: κινητική ενέργεια των σωματιδίων και την έκφραση των έλξεων και των απώσεων, ηλεκτροστατικών και μαγνητικών, στη μορφή της δυναμικής ενέργειας των σωματιδίων. Τέλος περιμένουμε την ανάμιξη της σχέσης de Broglie (βλ. παραπάνω). Ας αρχίσουμε λοιπόν να γράφουμε μια τέτοια κυματική εξίσωση, περιορίζοντάς την, για αρχική απλούστευση σε μια διάσταση, μόνο στον άξονα x:

y(x)=Aημ2πxλ

όπου:

y(x): το πλάτος της ταλάντωσης.
x: το μήκος της οριζόντιας διάδοσης του κύματος.
A: το μέγιστο πλάτος της ταλάντωσης, όταν ημ2πxλ=1.
  • Σημειώστε ότι στην παραπάνω σχέση υποθέσαμε ότι η αρχή (σημείο 0) του άξονα x συμπίπτει με έναν από τους κόμβους της ταλάντωσης, δηλαδή ότι: y(0)=0.

Τώρα παραγωγίζουμε δυο φορές κατά μέλη την παραπάνω εξίσωση, οπότε παίρνουμε:

d2ydx2=4π2Aλ2ημ2πxλd2ydx2=4π2λ2y

Η εξίσωση αυτή έχει απειρες λύσεις, γιατί δε θέτει κανέναν απολύτως περιορισμό για το Α. Επίσης, ούτε το λ περιορίζεται, εκτός από την τιμή 0, που έτσι κι αλλιώς δεν έχει φυσικό περιεχόμενο. Ωστόσο μια γενική λύση της παραπάνω εξίσωσης (δοκιμάστε την αν αμφιβάλετ) είναι η ακόλουθη:

y(x)=Aημ[2πλ(x+ϕ)]

όπου:

φ: γωνία φάσης.

Μπορούμε να περιορίσουμε την απροσδιοριστία που προκύπτει, θέτοντας πάλι: y(0)=0, οπότε η παραπάνω σχέση γίνεται:

Aημ[2πλ(0+ϕ)]ϕ=0

.

Έτσι ξανακαταλήγουμε όμως στην αρχική:

y(x)=Aημ2πxλ

Ακόμη, μπορούμε να μειώσουμε κι άλλο τις δυνατές λύσεις, θεωρώντας αξιωματικά ότι σε ένα σημείο, έστω , είναι: y()=0. Στην περίπτωση αυτή παίρνουμε:

y()=Aημ2πλ=02πλ=nπλ=2n

.

όπου:

n: ακέραιος αριθμός.

Ξεκινώντας δηλαδή από μια εξίσωση για ένα απλό κύμα, με πρότυπο τη χορδή ενός βιολιού, φτάσαμε ήδη στην πρώτη κβάνγτωση και στον κύριο κβαντικό αριθμό n. Η μετατροπή της παραπάνω σχέσης για τα υλοκύματα είναι απλή: Πρώτα απ' όλα αντικαθιστούμε το y με το ψ. Έπειτα χρησιμοποιούμε τη σχέση de Broglie για να αντικαταστήσουμε το μήκος κύματος (λ) με την ορμή του υλοκύματος στον άξονα x (px). Έτσι παίρνουμε την κυματοσυνάρτηση:

d2ψdx2=4π2h2px2ψ

.

Όμως η παραπάνω εξίσωση δεν είναι έτοιμο, αφού δεν περιγράφει την επίδραση καμιάς δύναμης στο υλόκυμα. Περιγράφει απλά ένα υλοσωμάτιο που κινείται ελεύθερα σε μια ευθεία γραμμή. Ο μόνος τρόπος για να εισάγουμε τη δύναμη χωρίς να χρησιμοποιήσουμε το χρόνο είναι ως παράγωγο της δυναμικής ενέργειας που προκύπτει από την επίδρασή της. Η ορμή του σωματιδίου συνδέεται με την κινητική ενέργεια (T) νε την ακόλουθη σχέση:

T=12mυ2=p22m

.

όπου:

m: η μάζα του σωματιδίου.

Αλλά η Τ είναι η διαφορά της δυναμικής ενέργειας [V(x)], από την ολική ενέργεια (Ε). Άρα:

T=EV(x)px22m=EV(x)px2=2m[EV(x)]

Αντικαθιστώντας τώρα το px στην κυματοσυνάρτηση από την παραπάνω, παίρνουμε:

d2ψdx2=8π2mh2[EV(x)]ψh28π2md2ψdx2+V(x)ψ=Eψ

Επεκτείνοντας τώρα την παραπάνω εξίσωση στις 3 διαστάσεις του χώρου με άξονες x, y και z, παίρνουμε την «εξίσωση Schrödinger»:

h28π2m(2ψx2+2ψy2+2ψz2)+V(x,y,z)ψ=Eψ

.

Η παραπάνω εξίσωση συχνά « συμμαζεύεται» με τη χρήση δυο τελεστών:

1. «Ανάδελτα τετράγωνο»: 2=2ψx2+2ψy2+2ψz2, οπότε γίνεται:

h28π2m2+V(x,y,z)ψ=Eψ

.

2. «Χάμιλτον»: H=h28π2m2+V(x,y,z), οπότε γίνεται:

Hψ=Eψ

.

Χαμιλτονιανή

Σύμφωνα με την « Αρχή της Αντιστοιχίας » του Bohr πρέπει να μπορούν να εφαρμοστούν οι κβαντικές εξισώσεις και στα μακροσκοπικά σώματα. Η συνολική συνάρτηση που παριστάνει την ολική ενέργεια ενός σώματος σε συνάρτηση με την ολική ορμή και δυναμική ενέργειά του λέγεται « συνάρτηση Hamilton » και αποδίδεται από τον τύπο:

Hf=12m(px2+py2+pz2)+V(x,y,z)

όπου:

Hf: η συνάρτηση Hamilton.
m: η μάζα του σώματος.
px, py, pz: η ορμή του σώματος αναλυμένη στους 3 άξονες του χώρου x,y,z.
V(x,y,z): η δυναμική ενέργεια του σώματος.

Είναι ολοφάνερη η αντιστοιχία μεταξύ του τελεστή και της συνάρτησης Hamilton. Αρκεί:

pxih2πxpx2h24π22x2

  • Ομοίως βέβαια και για τους άλλους άξονες.

Επίσης, αν έχουμε ένα σύστημα n σωμάτων ισχύουν αντίστοιχα:

Hf=i=1n[12mi(pxi2+pyi2+pzi2)+V(xi,yi,zi)]
και
H=i=1n[h28π2mi(2xi2+2yi2+2zi2)+V(xi,yi,zi)]

Η εξίσωση Schrödinger γράφεται για ένα τέτοιο σύστημα:

Hψ=Eψ

Οι λύσεις της ψ λέγονται « ιδιοσυναρτήσεις » και οι αντίστοιχες τιμές ενέργειας (Ε) « ιδιοτιμές ».

Η φυσική σημασία της κυματοσυνάρτησης

Η ψ, η κυματοσυνάρτηση ενός σωματιδίου (ή συστήματος σωματιδίων) είναι φανερά μια σημαντική ποσότητα που δηλώνει το πλάτος του υλοκύματος (ή το πλάτος της συμβολής των υλοκυμάτων του συστήματος, αλλά έχει και μια άλλη εφαρμογή: Το τετράγωνό της δίνει τη υλοκυματική πυκνότητα στο χώρα ή αλλιώς την πιθανότητα να εντοπίσουμε το σωματίδιο (ή το αντίστοιχο μάζας του σωματιδίου) σε κάθε σημείο του χώρου. Φυσικά για το σύνολο του χώρου έχουμε:

ψ2dV=1

όπου:

V: ο όγκος του χώρου.

Στην περίπτωση που η παραπάνω εξίσωση ισχήει για μια λύση ψ, τότε η λύση ονομάζεται « κανονικοποιημένη ». Αν για οποιοδήποτε λόγο έχουμε μια μη κανονικοποιημένη λύση, τότε είναι πολύ απλό να την κανονικοποιήσουμε, πολλαπλασιάζοντάς την με έναν « παράγοντα κανονικοποίησηης » (N), που υπολογίζεται από την ακόλουθη σχέση:

N2=ψ2dVN=1(ψ2dV)2

Έτσι προκύπτει μια νέα κανονικοποιημένη λύση, ψ0, για την οποία ισχύει:

ψ0=Nψ

Το άτομο του υδρογόνου

Το άτομο του υδρογόνου αποτελείται από ένα πρωτόνιο και ένα ηλεκτρόνιο που περιφέρεται γύρω από αυτό. Είναι ένα απλό και κλασσικό σύστημα δύο σωματιδίων. Θεωρητικά λοιπόν, η εξίσωση Schrödinger για το σύστημα γράφεται:

Hψ=Eψ
ή πιο αναλυτικά:
{2i=1[h28π2mii2+V(xi,yi,zi)]}ψ=Eψ[h28π2mpp2+V(xp,yp,zp)+h28π2mee2+V(xe,ye,ze)]ψ=Eψ

όπου

i2=2xi2+2yi2+2zi2
όπου
xp, yp, zp: οι καρτεσιανές συντεταγμένες του πρωτονίου στο χώρο.
xe, ye, ze: οι καρτεσιανές συντεταγμένες του ηλεκτρονίου στο χώρο.
mp: η μάζα του πρωτονίου: mp=1,672621581028kg.
me: η μάζα του ηλεκτρονίου: me=9,11031kg
  • Στην περίπτωση που έχουμε ένα « ισότοπο » του κοινού 1Η, δηλαδή το D (« δευτέριο »΄) ή το T (« τρίτιο »΄), έχουμε αντίστοιχα md ή mt αντί mp. Στην πράξη αυτό σημαίνει μεταβολή της κινητικής ενέργειας του πυρήνα. Γι' αυτό τα ισότοπα διαφέρουν μόνο στην « κινητική » των αντιδράσεων,

Επειδή όμως το πρωτόνιο είναι 1836 φορές μικρότερο σε μάζα από το ηλεκτρόνιο, η κίνησή του που επιβάλλεται από την επίδραση του ηλεκτρονίου είναι πολύ μικρότερη σε σχέση με την αντίστοιχη του ηλεκτρονίου, ώστε για ευκολία μας μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι κατά προσέγγιση ακίνητο στην αρχή του συστήματος των καρτεσιανών συντεταγμένων. Με αυτήν την προσέγγιση παίρνουμε ως ψ την κυματοσυνάρτηση μόνο του ηλεκτρονίου και τα τροχιακά που προκύπτουν ονομάζονται « ατομικά τροχιακά υδρογόνου ». Στην περίπτωση (παραλείποντας και τους περιττούς πια δείκτες e) αυτή δηλαδή έχουμε:

Hψ=Eψ
ή πιο αναλυτικά:
[h28π2m2+q24πϵ01x2+y2+z2]ψ=Eψ

όπου

q: Το ηλεκτρικό φορτίου του ηλεκτρονίου: q=1,602101019Cb.
ε0: « Διηλεκτρική σταθερά του κενού »: ϵ08,854181012Cb2/Ntm2.

Διαπιστώνουμε στην παραπάνω σχέση ότι οι καρτεσιανές συντεταγμένες είναι εξαιρετικά άβολες στη διατύπωση ειδικά του όρου της δυναμικής ενέργειας του ηλεκτρονίου: V(x,y,z)=q24πϵ01x2+y2+z2. Είναι καλύτερα να τις μετατρέψουμε σε « σφαιρικές συντεταγμένες », με τις ακόλουθες σχέσεις, που προκύπτουν από την « τριγωνομετρία »:

x=rημθσυνϕ
y=rημθημϕ
z=rσυνθ

Τετραγωνίζοντας τις παραπάνω σχέσεις κατά μέλη και στην συνέχεια προσθέτοντας τις σχέσεις που προκύπτουν όλες κατά μέλη, παίρνουμε:

r2=x2+y2+z2r=x2+y2+z2

Με τις παραπάνω σχέσεις μετατροπής σε σφαιρικές συντεταγμένες ο όρος της δυναμικής ενέργειας του ηλεκτρονίου στην ατομική εξίσωση Schrödinger για το υδρογόνο απλοποιείται δραστικά και γίνεται:

V=q24πϵ01r Βέβαια, ο όρος της κινητικής ενέργειας πολυκλοποιείται και γίνεται:

2=1r2[r(r2r)+1ημ2θ2ϕ2+1ημθθ(ημθθ)] Με βάση τα παραπάνω, η ατομική εξίσωση Schrödinger για το υδρογόνο σε πολικές συντεταγμένες γίνεται τελικά:

h28π2mr2[r(r2ψr)+1ημ2θ2ψϕ2+1ημθθ(ημθψθ)]q24πϵ0rψ=Eψr(r2ψr)+1ημ2θ2ψϕ2+1ημθθ(ημθψθ)+2πmq2rh2ϵ0ψ=8π2mr2h2Eψ

Παρά το γεγονός ότι φαινομενικά η εξίσωση έγινε περισσότερο πολύπλοκη, στην πραγματικότητα έτσι διευκολύνεται η λύση της. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι για κάθε λύση της ψ(r,θ,φ} ισχύει:

ψ(r,θ,ϕ)=R(r)Y(θ,ϕ)=R(r)Θ(θ)Φ(ϕ)

Τα « ατομικά τροχιακά » που παράγονται από τις παραπάνω εξισώσεις καθορίζονται από τους 4 « κβαντικούς αριθμούς », n, , m και ms:

Ο « κύριος κβαντικός αριθμός » n, παίρνει τιμές: 1, 2, 3,... 7. Θεωρητικά προβλέπονται και μεγαλύτεροι, αλλά n = 7 είναι η μεγαλύτερη τιμή που εμφανίζεται στα γνωστά χημικά στοιχεία.
Ο κβαντικός αριθμός παίρνει τιμές: 0, 1, 2,..., n-1.
Ο κβαντικός αριθμός m παίρνει τιμές: 0, ±1, ±2,..., ±.
O κβαντικός αριθμός ms (σπιν) παίρνει τιμές: ±½.

Οι εξισώσεις των συνηθισμένων ατομικών τροχιακών είναι:

1s: n=1, =0: ψ(r,θ,ϕ)=1πeρ, όπου ρ=rα0, με α0=h2ϵ0πmeqe2 « ακτίνα Bohr ». 1s1, δηλαδή το ηλεκτρόνιο στο 1s τροχιακό είναι η βασική κατάσταση για το άτομο του υδρογόνου. Οι παρακάτω είναι διεγερμένες καταστάσεις, δηλαδή προκύπτουν μετά την πρόσληψη κατάλληλης ενέργειας, την οποία΄κανονικά σύντομα θα επανεκπέμψουν σε ακτινοβολία με συχνότητα v=ΔE/h.
2s: n=2, =0: ψ(r,θ,ϕ)=142π(2ρ)eρ2.
2px: n=2, =1: ψ(r,θ,ϕ)=142πreρ2ημθσυνϕ.
2py: n=2, =1: ψ(r,θ,ϕ)=142πreρ2ημθημϕ.
2pz: n=2, =1: ψ(r,θ,ϕ)=142πreρ2συνϕ.
3s: n=3, =0: ψ(r,θ,ϕ)=1813π(2718ρ+2ρ2)eρ3.
3px: n=3, =1: ψ(r,θ,ϕ)=2812πr(6ρ)eρ3ημθσυνϕ.
3py: n=3, =1: ψ(r,θ,ϕ)=2812πr(6ρ)eρ3ημθημϕ.
3pz: n=3, =1: ψ(r,θ,ϕ)=2812πr(6ρ)eρ3συνϕ.
3dz2: n=3, =2: ψ(r,θ,ϕ)=1816πr2eρ3(3συν2θ1).
3dzx: n=3, =2: ψ(r,θ,ϕ)=281πr2eρ3ημθσυνθσυνϕ.
3dyz: n=3, =2: ψ(r,θ,ϕ)=281πr2eρ3ημθσυνθημϕ.
3dx2-y2: n=3, =2: ψ(r,θ,ϕ)=1812πρ2eρ3ημ2θσυν(2ϕ).
3dxy: n=3, =2: ψ(r,θ,ϕ)=281πρ2eρ3ημ2θσυνϕημϕ.
4s: n=4, =0: ψ(r,θ,ϕ)=11536π(192144ρ+24ρ2ρ3)eρ4.
4px: n=4, =1: ψ(r,θ,ϕ)=12565πr(8020ρρ2)eρ4ημθσυνϕ.
4py: n=4, =1: ψ(r,θ,ϕ)=12565πr(8020ρρ2)eρ4ημθημϕ.
4pz: n=4, =1: ψ(r,θ,ϕ)=12565πr(8020ρρ2)eρ4συνϕ.
4dz2: n=4, =2: ψ(r,θ,ϕ)=13.072πr2(12ρ)eρ4(3συν2θ1).
4dzx: n=4, =2: ψ(r,θ,ϕ)=31.536πr2(12ρ)eρ4ημθσυνθσυνϕ.
4dyz: n=4, =2: ψ(r,θ,ϕ)=31.536πr2(12ρ)eρ4ημθσυνθημϕ.
4dx2-y2: n=4, =2: ψ(r,θ,ϕ)=31.536πr2(12ρ)eρ4ημ2θσυν(2ϕ).
4dxy: n=4, =2: ψ(r,θ,ϕ)=31.536πr2(12ρ)eρ4ημ2θσυνϕημϕ.
4fx3: n=4, =3: ψ(r,θ,ϕ)=13.0725πr3eρ4(5ημ2θσυν2ϕ3)ημθσυνϕ.
4fy3: n=4, =3: ψ(r,θ,ϕ)=13.0725πr3eρ4(5ημ2θημ2ϕ3)ημθημϕ.
4fz3: n=4, =3: ψ(r,θ,ϕ)=13.0725πr3eρ4(5συν2θ3)συνθ.
4fx(z2-y2): n=4, =3: ψ(r,θ,ϕ)=33.072πr3eρ4(συν2θημ2θημ2ϕ)ημθσυνϕ.
4fy(z2-x2): n=4, =3: ψ(r,θ,ϕ)=33.072πr3eρ4(συν2θημ2θσυν2ϕ)ημθημϕ.
4fz(x2-y2): n=4, =3: ψ(r,θ,ϕ)=33.072πr3eρ4(12ημ2ϕ)συνθημ2θ.
4fxyz: n=4, =3: ψ(r,θ,ϕ)=31536πr3eρ4συνθημ2θσυνϕημϕ.
5s: n=5, =0: ψ(r,θ,ϕ)=146.8755π(18.75015.000ρ+3.000ρ2200ρ3+4ρ4)eρ5.
5px: n=5, =1: ψ(r,θ,ϕ)=146.87510πr(7.5002.250ρ+180ρ24ρ3)eρ5ημθσυνϕ.
5py: n=5, =1: ψ(r,θ,ϕ)=146.87510πr(7.5002.250ρ+180ρ24ρ3)eρ5ημθημϕ.
5pz: n=5, =1: ψ(r,θ,ϕ)=146.87510πr(7.5002.250ρ+180ρ24ρ3)eρ5συνθ.
5dz2: n=5, =2: ψ(r,θ,ϕ)=146.87535πr2(52570ρ+2ρ2)eρ5(3συν2θ1).
5dzx: n=5, =2: ψ(r,θ,ϕ)=2346.87514πr2(52570ρ+2ρ2)eρ5ημθσυνθσυνϕ.
5dyz: n=5, =2: ψ(r,θ,ϕ)=2346.87514πr2(52570ρ+2ρ2)eρ5ημθσυνθημϕ.
5dx2-y2: n=5, =2: ψ(r,θ,ϕ)=34687514πr2(52570ρ+2ρ2)eρ5ημ2θσυν(2ϕ).
5dxy: n=5, =2: ψ(r,θ,ϕ)=2346.87514πr2(52570ρ+2ρ2)eρ5ημ2θσυνϕημϕ.
5fx3: n=5, =3: ψ(r,θ,ϕ)=146.87510πr3(20ρ)eρ5(5ημ2θσυν2ϕ3)ημθσυνϕ.
5fy3: n=5, =3: ψ(r,θ,ϕ)=146.87510πr3(20ρ)eρ5(5ημ2θημ2ϕ3)ημθημϕ.
5fz3: n=5, =3: ψ(r,θ,ϕ)=146.87510πr3(20ρ)eρ5(5συν2θ3)συνθ.
5fx(z2-y2): n=5, =3: ψ(r,θ,ϕ)=346.8752πr3(20ρ)eρ5(συν2θημ2θημ2ϕ)ημθσυνϕ.
5fy(z2-x2): n=5, =3: ψ(r,θ,ϕ)=346.8752πr3(20ρ)eρ5(συν2θημ2θσυν2ϕ)ημθημϕ.
5fz(x2-y2): n=5, =3: ψ(r,θ,ϕ)=346.8752πr3(20ρ)eρ5(12ημ2ϕ)συνθημ2θ.
5fxyz: n=5, =3: ψ(r,θ,ϕ)=23468752πr3(20ρ)eρ5συνθημ2θσυνϕημϕ.
5gz4: n=5, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k28.80070πr4eρ5(35συν4θ30συν2θ+3), όπου k γινόμενο σταθερών.
5gz2x: n=5, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k28.80070πr4eρ5(4συν2θ3ημ2θσυν2ϕ3ημ2θημ2ϕ)ημθσυνϕσυνθ.
5gz2y: n=5, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k28.80070πr4eρ5(4συν2θ3ημ2θσυν2ϕ3ημ2θημ2ϕ)ημθημϕσυνθ.
5gz2xy: n=5, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k28.80070πr4eρ5(6συν2θημ2θσυν2ϕημ2θημ2ϕ)ημ2θημϕσυνϕ.
5gz2(x2-y2): n=5, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k28.80070πr4eρ5(6συν2θημ2θσυν2ϕημ2θημ2ϕ)(12ημ2ϕ)ημ2θ.
5gzx3: n=5, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k28.80070πr4eρ5ημ3θσυνϕσυνθ(14ημ2ϕ).
5gzy3: n=5, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k28.80070πr4eρ5ημ3θημϕσυνθ(34ημ2ϕ).
5gxy(x2-y2): n=5, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k28.80070πr4eρ5ημ3θσυνϕσυνθ(12ημ2ϕ).
5gx4+y4: n=5, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k28.80070πr4eρ5ημ4θ(14συν2ϕημ2ϕ).
6s: n=6, =0: ψ(r,θ,ϕ)=11.049.7606π(174.960145.800ρ+32.400ρ22.700ρ3+90ρ4ρ5)eρ6.
6px: n=6, =1: ψ(r,θ,ϕ)=112.18670πr(5.506.2401.870.830ρ+183.708ρ26.804ρ3+81ρ4)eρ6ημθσυνϕ.
6py: n=6, =1: ψ(r,θ,ϕ)=112.18670πr(5.506.2401.870.830ρ+183.708ρ26.804ρ3+81ρ4)eρ6ημθημϕ.
6pz: n=6, =1: ψ(r,θ,ϕ)=112.18670πr(5.506.2401.870.830ρ+183.708ρ26.804ρ3+81ρ4)eρ6συνθ.
6dz2: n=6, =2: ψ(r,θ,ϕ)=1839.80821πr2(9.0721.512ρ+72ρ2ρ3)eρ6(3συν2θ1).
6dzx: n=6, =2: ψ(r,θ,ϕ)=1419.90435πr2(9.0721.512ρ+72ρ2ρ3)eρ6ημθσυνθσυνϕ.
6dyz: n=6, =2: ψ(r,θ,ϕ)=1419.90435πr2(9.0721.512ρ+72ρ2ρ3)eρ6ημθσυνθημϕ.
6dx2-y2: n=6, =2: ψ(r,θ,ϕ)=1839.80835πr2(9.0721.512ρ+72ρ2ρ3)eρ6ημ2θσυν(2ϕ).
6dxy: n=6, =2: ψ(r,θ,ϕ)=1419.90435πr2(9.0721.512ρ+72ρ2ρ3)eρ6(5ημ2θσυν2ϕ3)ημθσυνϕ.
6fx3: n=6, =3: ψ(r,θ,ϕ)=197.20010πr3(24ρ)eρ6(5ημ2θσυν2ϕ3)ημθσυνϕ.
6fy3: n=6, =3: ψ(r,θ,ϕ)=197.20010πr3(24ρ)eρ6(5ημ2θημ2ϕ3)ημθημϕ.
6fz3: n=6, =3: ψ(r,θ,ϕ)=197.20010πr3(24ρ)eρ6(5συν2θ3)συνθ.
6fx(z2-y2): n=6, =3: ψ(r,θ,ϕ)=397.2002πr3(24ρ)eρ6(συν2θημ2θημ2ϕ)ημθσυνϕ.
6fy(z2-x2): n=6, =3: ψ(r,θ,ϕ)=397.2002πr3(24ρ)eρ6(συν2θημ2θσυν2ϕ)ημθημϕ.
6fz(x2-y2): n=6, =3: ψ(r,θ,ϕ)=397.2002πr3(24ρ)eρ6(12ημ2ϕ)συνθημ2θ.
6fxyz: n=6, =3: ψ(r,θ,ϕ)=3194.4002πr3(24ρ)eρ6συνθημ2θσυνϕημϕ.
6gz4: n=6, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k457.40070πr4(24ρ)eρ6(35συν4θ30συν2θ+3), όπου k γινόμενο σταθερών.
6gz2x: n=6, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k457.40070πr4(24ρ)eρ6(4συν2θ3ημ2θσυν2ϕ3ημ2θημ2ϕ)ημθσυνϕσυνθ.
6gz2y: n=6, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k457.40070πr4(24ρ)eρ6(4συν2θ3ημ2θσυν2ϕ3ημ2θημ2ϕ)ημθημϕσυνθ.
6gz2xy: n=6, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k457.40070πr4(24ρ)eρ6(6συν2θημ2θσυν2ϕημ2θημ2ϕ)ημ2θημϕσυνϕ.
6gz2(x2-y2): n=6, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k457.40070πr4(24ρ)eρ6(6συν2θημ2θσυν2ϕημ2θημ2ϕ)(12ημ2ϕ)ημ2θ.
6gzx3: n=6, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k457.40070πr4(24ρ)eρ6ημ3θσυνϕσυνθ(14ημ2ϕ).
6gzy3: n=6, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k457.40070πr4(24ρ)eρ6ημ3θημϕσυνθ(34ημ2ϕ).
6gxy(x2-y2): n=6, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k457.40070πr4(24ρ)eρ6ημ3θσυνϕσυνθ(12ημ2ϕ).
6gx4+y4: n=6, =4: ψ(r,θ,ϕ)=k457.40070πr4(24ρ)eρ6ημ4θ(14συν2ϕημ2ϕ).
7s: n=7, =0: ψ(r,θ,ϕ)=1117.649kπ(296.475.480254.121.408ρ+60.505.200ρ25.762.400ρ3+246.960ρ44.704ρ5+32ρ6)eρ7.
7px: n=7, =1: ψ(r,θ,ϕ)=3117.649kπr(112.943.04040.336.800ρ+4.609.920ρ2164.640ρ3+4.480ρ432ρ5)eρ7ημθσυνϕ.
7py: n=7, =1: ψ(r,θ,ϕ)=3117.649kπr(112.943.04040.336.800ρ+4.609.920ρ2164.640ρ3+4.480ρ432ρ5)eρ7ημθημϕ.
7pz: n=7, =1: ψ(r,θ,ϕ)=3117.649kπr(112.943.04040.336.800ρ+4.609.920ρ2164.640ρ3+4.480ρ432ρ5)eρ7συνθ.
7dz2: n=7, =2: ψ(r,θ,ϕ)=1453.78921πr2(14.4062.958ρ+84ρ2ρ3)eρ7(3συν2θ1).
7dzx: n=7, =2: ψ(r,θ,ϕ)=1453.7897πr2(14.4062.958ρ+84ρ2ρ3)eρ7ημθσυνθσυνϕ.
7dyz: n=7, =2: ψ(r,θ,ϕ)=1453.7897πr2(14.4062.958ρ+84ρ2ρ3)eρ7ημθσυνθημϕ.
7dx2-y2: n=7, =2: ψ(r,θ,ϕ)=1907.5787πr2(14.4062.958ρ+84ρ2ρ3)eρ7ημ2θσυν(2ϕ).
7dxy: n=7, =2: ψ(r,θ,ϕ)=1453.7897πr2(14.4062.958ρ+84ρ2ρ3)eρ7(5ημ2θσυν2ϕ3)ημθσυνϕ.
7fx3: n=7, =3: ψ(r,θ,ϕ)=1180.07510πr3(28ρ)eρ7(5ημ2θσυν2ϕ3)ημθσυνϕ.
7fy3: n=7, =3: ψ(r,θ,ϕ)=1180.07510πr3(28ρ)eρ7(5ημ2θημ2ϕ3)ημθημϕ.
7fz3: n=7, =3: ψ(r,θ,ϕ)=1180.07510πr3(28ρ)eρ7(5συν2θ3)συνθ.
7fx(z2-y2): n=7, =3: ψ(r,θ,ϕ)=3180.0752πr3(28ρ)eρ7(συν2θημ2θημ2ϕ)ημθσυνϕ.
7fy(z2-x2): n=7, =3: ψ(r,θ,ϕ)=3180.0752πr3(28ρ)eρ7(συν2θημ2θσυν2ϕ)ημθημϕ.
7fz(x2-y2): n=7, =3: ψ(r,θ,ϕ)=3180.0752πr3(28ρ)eρ7(12ημ2ϕ)συνθημ2θ.
7fxyz: n=7, =3: ψ(r,θ,ϕ)=3360.1502πr3(28ρ)eρ7συνθημ2θσυνϕημϕ.


Πηγές πληροφόρησης

Σημειώσεις

Πρότυπο:Παραπομπές